Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 15.04.2020r. - TYLE STÓP, TYLE KROKÓW
1. Nauka piosenki Na podwórku (3, 4, 5-latki)
https://www.youtube.com/watch?v=An265-G0WOs
I. Na podwórku na wsi
jest mieszkańców tyle,
że aż gospodyni
trudno zliczyć ile.
Ref.: Kury, gęsi i perliczki,
i indyki, i indyczki.
Jest tu kwoka z kurczętami,
mama kaczka z kaczętami.
Piękny kogut Kukuryk
i kot Mruczek,
i pies Bryś.
Więc od rana słychać wszędzie: kukuryku, kwa, kwa, gę, gę,
hau, hau, miau, miau, gul, gul, gul – podworkowy chór.
II. Koń kasztanek w stajni,
a w oborze krowa,
tam w zagrodzie owce
i brodata koza.
Ref.: Kury, gęsi i perliczki…
III. A tu są króliki:
i duże, i małe,
łaciate i szare,
i czarne, i białe.
Ref.: Kury, gęsi i perliczki…
• Rozmowa na temat piosenki.
− Gdzie mieszkają zwierzęta, o których jest mowa w piosence?
− Jakie zwierzęta mieszkają w wiejskiej zagrodzie?
R. rozmawia z dzieckiem na temat wyglądu, zwyczajów i charakterystycznych głosów, które wydają wymienione w piosence zwierzęta.
• Określanie budowy, nastroju, melodii piosenki.
• Ćwiczenia ortofoniczne na podstawie wiersza Teresy Fiutowskiej Podwórkowa awantura.
Kura gdacze, kaczka kwacze –
goni kurę mokrą raczej.
Gęś też syczy, kogut pieje.
Gwałtu! Rety! Co się dzieje?
Ryczy krowa, świnia kwiczy,
a indyk się rozindyczył.
Kot mysz goni, głośno miauczy.
– Dość awantur! Już wystarczy!
Tak pies Burek głośno szczeka
i już słychać go z daleka.
Koza meczy:
mee, mee, mee…
– Czego psisko mądrzy się?
Dla ochłody – wiadro wody
poleją na głowy, brody!
Wyszły z mody awantury!
A sio, gęsi, a sio, kury! –
Powiedziała, co wiedziała,
białą brodą pokiwała,
pochyliła nisko rogi.
– Cisza! Spokoj! Zejść mi z drogi!
Awantura się skończyła,
bo ta koza groźna była.
R. wyjaśnia niezrozumiałe zwroty, a następnie pyta:
− Ktore zwierzęta brały udział w podworkowej awanturze?
− Jakie zwierzę probowało je uspokoić? W jaki sposob to zrobiło?
2. Długi, krótki – ćwiczenia w mierzeniu długości; mierzenie długości stopami, krokami (5-latki)
• Ćwiczenia dotyczące zrozumienia stałości miary.
R. układa ze skakanek (lub sznurków) dwie drogi (każda składa się z czterech skakanek w tym samym kolorze, np. droga czerwona i droga żółta).
• Dwie drogi równoległe.
R. pyta:
− Czy obie drogi mają taką samą długość?
Jedna z dróg zakręca.
− Czy teraz drogi mają taką samą długość?
− Dlaczego uważacie, że czerwona droga jest dłuższa?
R. wraca jeszcze raz do pierwszego przypadku.
− Czy drogi mają taką samą długość?
− Dlaczego tak uważacie?
Jedna z dróg zakręca.
− Czy drogi nadal mają taką samą długość?
− Jak można udowodnić, że są tej samej długości?
(Drogi mają taką samą długość, bo nadal są te same cztery skakanki, tylko przesunięte).
• Mierzenie szerokości dywanu stopa za stopą.
Dziecko razem z Rodzicem mierzy szerokość dywanu, stawiając stopę przed stopą (palce jednej stopy dotykają pięty drugiej stopy) i głośno licząc.
− Dlaczego wyszły wam różne wyniki?
− Czy wasze stopy są jednakowej długości?
• Mierzenie długości dywanu krokami.
Dziecko razem z Rodzicem mierzy długość dywanu krokami, które głośno liczą.
− Dlaczego wyszły wam różne wyniki?
− Z czym jest związana długość waszych kroków? (Ze wzrostem).
• Pokaz linijki, miarki krawieckiej.
R. mierzy linijką długość małego dywanu.
• Karta pracy, cz. 4, s. 7 (5-latki)
Olek i Ada zastanawiają się, która tasiemka jest dłuższa. Zastanówcie się, jak to sprawdzić.
Kolorowanie tasiemek. Kończenie rysowania kurcząt według wzoru. Kolorowanie trzeciego kurczęcia, licząc od prawej strony.
• Karta pracy, cz. 4, s. 8 (5-latki)
Kolorowanie tak samo puzzli ze zdjęciami dorosłych zwierząt i ich dzieci. Nazywanie mam i ich dzieci. Czytanie całościowe nazw zwierząt przedstawionych na zdjęciach. Naklejanie ich zdjęć w odpowiednich miejscach.
Słuchanie opowiadania Ewy Stadtmüller Wiejskie ustronie. (4-latki). Książka (s. 62–63)
– Nie uwierzycie, co się nam przytrafiło! – opowiadał przy kolacji dziadzio. – Postanowiliśmy z babcią zabrać was na parę dni na wieś, więc zacząłem szukać gospodarstwa agroturystycznego położonego w jakiejś ładnej i spokojnej okolicy. Znalazłem. Miejsce dobrze mi znane. Patrzę na nazwisko gospodarza – coś takiego! Mój kolega z dzieciństwa też nazywał się Maciszek, ale na imię miał Staś, a nie Janusz. Dzwonię. I cóż się okazuje…? – ten Janusz to rodzony syn Stasia. Ale było radości! Staś zaprosił nas do siebie razem z wnukami.
– Pojedziemy na wieś? – ucieszyła się Ada.
– Oczywiście – jeśli rodzice się zgodzą – zaznaczyła babcia.
Na szczęście mama z tatą nie mieli nic przeciwko temu. Olkowi zdawało się nawet, że tata puścił oko do mamy, zupełnie jakby chciał powiedzieć: „Nareszcie będziemy mieli trochę czasu tylko dla siebie”. Gospodarstwo agroturystyczne, pod wdzięczną nazwą „Ustronie”, okazało się miejscem wymarzonym na odpoczynek. Pan Staś nie ukrywał wzruszenia.
– Wasz dziadek przyjeżdżał tu z rodzicami na wakacje – opowiadał Olkowi i Adzie. – Chodziliśmy razem na grzyby i jagody, paśliśmy krowy…
– Ma pan krowy? – zainteresował się natychmiast Olek.
– A mam – uśmiechnął się kolega dziadka. – Ta starsza to Jagoda, a ta młodsza – Malina.
– A kaczuszki? – chciała wiedzieć Ada.
– Kaczuszki też są.
Całe popołudnie dzieci spędziły na zwiedzaniu stajni, obory i kurnika. Adzie najbardziej podobało się karmienie kur i kaczek, a Olkowi – królików. Oboje z zachwytem przyglądali się, jak pan Staś czyści konia.
– Co prawda do pracy w polu używam traktora – opowiadał pan Staś – ale kiedy do Janusza przyjadą goście, to każdy dzieciak marzy, żeby wsiąść na prawdziwego rumaka. Olkowi natychmiast zaświeciły się oczy.
– A czy ja… też mógłbym się przejechać? – zapytał z nadzieją w głosie.
– Na koniu czy na traktorze? – chciał wiedzieć pan Staś.
– Jak znam mego wnuka, to na jednym i drugim – zaśmiał się dziadzio.
Trzy dni przeleciały jak z bicza strzelił. W tym czasie dzieci zdążyły zaprzyjaźnić się z Burym, który okazał się nadzwyczaj spokojnym koniem. Z Olkiem i Adą na grzbiecie spacerował po całym gospodarstwie, a w tym czasie prowadzący go za uzdę pan Stanisław opowiadał, jak mu się gospodarzy. Okazało się, że ma duże pole, na którym uprawia rzepak.
– Musicie przyjechać w maju – zapraszał. – Zobaczycie, jak pięknie kwitnie.
– Jak ty sobie, Stasiu, z tym wszystkim radzisz? – nie krył uznania dziadzio.
– Wstaję o piątej, oporządzam zwierzęta, a potem po kolei robi się, co trzeba – odparł zadowolony gospodarz.
– Wiesz, dziadziu, chyba będę rolnikiem – zwierzył się Olek, gdy trzeba było pożegnać wiejskie „Ustronie” i ruszać do miasta.
– Byłbyś gotów na tak ciężką pracę? – zdziwił się dziadzio.
– Jasne – kiwnął głową Olek.
– A na wstawanie o piątej rano?
- Nad tym musiałbym jeszcze popracować… – przyznał się największy śpioch w rodzinie.
• Rozmowa kierowana na podstawie opowiadania i ilustracji w książce.
R. zadaje pytania:
− Co zobaczyły dzieci w gospodarstwie syna pana Stasia?
− Co robili Olek i Ada podczas wizyty w gospodarstwie?
− Jakie obowiązki ma do wykonania rolnik?
• Karta pracy, cz. 2, nr 33 (4-latki)
Dziecko:
− nazywa zwierzęta i dzieli ich nazwy rytmicznie (na sylaby),
− koloruje rysunki dwóch wybranych zwierząt,
− rysuje po śladzie drogę konia do stajni.
Pozdrawiam
Leokadia Dolega
