Szkoła Podstawowa nr 14 im. Majora Henryka Sucharskiego w Jaworznie - Biblioteka Szkolna

Książkę napisał Lluis Cugota w taki sposób, jakby to Maria opowiadała nam historię swojego życia. Luisa Vera wykonała do niej ilustracje, które są takie „kwadratowe”, o ostrych rogach, mało w nich obłych kształtów. Jednak nie piszę tego dlatego, że mi to przeszkadza, ten fakt zwrócił jedynie moją uwagę. W efekcie rysunki bardzo dobrze uzupełniają treść książki.

Książka w sposób klarowny, jasny i jak najbardziej prosty opisuje etapy badań Marii i jej męża Piotra, których efektem było odkrycie dwóch nowych pierwiastków: radu i polonu. Wyjaśnia wiele zawiłych kwestii naukowych, nad którymi zastanawiali się państwo Curie. Biografia opisuje również dokonania Marii po śmierci męża, kiedy to zbiera fundusze na powstanie i otwiera Instytuty Radu w Warszawie oraz w Paryżu. Podczas I wojny światowej pracuje na froncie i organizuje radiologiczną służbę wojskową, która pomogła uratować życie wielu żołnierzy.

Na końcu książki znajduje się kalendarium przedstawiające ważne daty z dziejów polskiej noblistki oraz istotne wydarzenia historyczne i z takich dziedzin jak technika, sztuka i kultura na świecie, które miały miejsce w poszczególnych latach jej życia.

Polecam książkę zarówno młodszym uczniom, jak również młodzieży szkolnej. Dla osób interesujących się naukami ścisłymi będzie z pewnością bardzo ciekawa. Ja jednak zachęcam do sięgnięcia po tę lekturę nie tylko umysły ścisłe. Uważam, że warto znać biografię wybitnej polskiej uczonej, która jako jedyna zdobyła dwie Nagrody Nobla. Z niej można dowiedzieć się ważnych faktów z jej życia prywatnego i zawodowego oraz jakie liczne przeciwności musiała pokonać, by osiągnąć sukces. Zwłaszcza, że w jej czasach kobietom bardzo trudno było studiować i pracować naukowo.

EH

Powieść tę napisała Małgorzata Gutowska-Adamczyk, która znana jest z tworzenia kobiecej literatury obyczajowej. Ta zalicza się zaś do młodzieżowej Serii z kopką. Myślę, że śmiało mogą po nią sięgnąć dziewczyny z 7 i 8 klasy.

Książka opisuje perypetie miłosne licealistki Weroniki: pełne nadziei, nieśmiałości, niewiary w siebie oraz bardzo wyidealizowane, a to za sprawą czytanej przez nią sagi Zmierzch. Faktem jest, że pierwszą miłość przeżywa się z reguły bardzo, więc każdy radzi sobie z tym, jak tylko potrafi. Ciekawie, w sposób bardzo przemyślany opisywane są sprzeczne emocje, skrajne stany, burze myśli i uczuć, które odczuwa główna bohaterka – jest to niewątpliwie duża umiejętność pisarki. Z jednej strony Weronika nie ma komu zwierzyć się z przeżywanych przez siebie wewnętrznych katuszy i dylematów, z drugiej strony traktuje je bardzo osobiście i nie wyobraża sobie dzielić się swoimi tak intymnymi sprawami np. z koleżankami z klasy. To, czego nikt nie dostrzega, z łatwością z jej twarzy wyczytuje ukochana babcia. Wyjątek stanowi też tajemniczy Piotr SPP, który trafnie doradza jej na łamach prowadzonego przez nią bloga.

Muszę przyznać, że rzadko czytam tego typu literaturę, zaś zachowanie i sposób bycia bohaterki były dla mnie miejscami irytujące (ale ja już tak mam, że często denerwują mnie kobiece postaci w książkach). Treść nie jest podzielona na rozdziały, więc trudno przerwać w jakimś momencie. Nie wydaje mi się, że tylko z tej przyczyny nie mogłam się od niej oderwać, fabuła po prostu mnie wciągnęła. Było też kilka zwrotów akcji, które okazały się dla mnie zaskakujące. Jeśli przyjąć ten fakt za kryterium oceny książki to okazuje się, że jestem na tak.

EH