Szkoła Podstawowa nr 14 im. Majora Henryka Sucharskiego w Jaworznie - Grupa A

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 28.05.2020 r. – MOJE UCZUCIA

Zajęcia 1. (3,4,5 latki)

• Nazwij emocje.

• R. pyta: (4, 5 latki)
− Kiedy się złościsz?
(Kiedy ktoś lub coś nie pozwala robić tego, co chcę albo dostać tego, czego potrzebuję, gdy ktoś chce wyrządzić mi krzywdę).
− Kiedy się smucisz? (Gdy żegnam się z tym, co straciłem albo gdy godzę się z tym, że niektórych rzeczy nie będę mieć).
− Kiedy się boisz? (Gdy czuję zagrożenie, strach chroni mnie przed nim, bo każe mi krzyczeć, uciekać, chować się lub walczyć).
− Kiedy się cieszysz? (Różne osoby cieszą inne rzeczy, zdarzenia).
− Kiedy się wstydzisz? (Gdy różnię się czymś od innych i oni dają mi to odczuć; gdy nie spełniam czyichś oczekiwań, nadziei, gdy przyłapano mnie na czymś niewłaściwym).
− Kiedy zazdrościsz? (Gdy nie mam tego, co mają inni – pojawia się wtedy we mnie złość lub smutek, mogę czuć jedno i drugie).
• Słuchanie tekstu Jolanty Kucharczyk Moje uczucia.(4, 5 latki)
Żal mi minionych wakacji, urodzin, które już były,
i tego, że odwiedziny babci już się skończyły.
Smutno, że tata wyjechał, mama tak mało ma czasu,
i złość mnie bierze, że brat mój robi tak dużo hałasu.
Tu, w moim sercu, mieszkają uczucia: miłość, radość i smutek.
Czasem jestem tak bardzo szczęśliwy, lecz czasem także się smucę.
W kieszonce kasztan na szczęście o tym wciąż przypomina,
że wszystko, co jest tak smutne, kiedyś z czasem przemija.
Zobacz, już się uśmiechasz, bo znowu będą wakacje,
tata niedługo już wróci, z mamą pójdziesz na spacer.
Po burzy zawsze jest tęcza, po deszczu słońce znów świeci,
po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.
• Rozmowa na temat tekstu.
− Co mieszka w sercu?
− Czy zawsze jest mi wesoło?
− Czy zdarza się, że coś cię smuci?
− Czy zdarza się, że coś cię złości?
R. przypomina, że uczucia, emocje są czymś normalnym, naturalnym, co zawsze towarzyszy ludziom – dorosłym i dzieciom. Ale należy pamiętać o tym, że po burzy zawsze jest tęcza, po deszczu słońce znowu świeci, po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.

• Rysowanie na kartkach tego, co cieszy dziecko, i tego, co je smuci. (3,4,5 latki)
Dla dziecka: kartka podzielona na pół – w lewym górnym rogu rysunek chmurki, a w prawym górnym rogu – słoneczka, kredki.
Po lewej stronie kartki (chmurka) dz. rysuje to, co je smuci, a po prawej stronie (słonko) – co je cieszy. Potem dziecko omawia swoje rysunki.
Zajęcia 2.
• Ćwiczenia fitness – https://www.youtube.com/watch?v=9iOLdoHhLpc(3,4,5 latki)
• Nauka wiersza Krystyny Datkun-Czerniak Wszystkie dzieci.
W sercach dzieci
radość gości
– gdy bezpieczne są.
Mają prawo do miłości
– przecież po to są!
• Wprowadzenie nazwy czerwiec na podstawie fragmentu wiersza Apolinarego Nosalskiego O dwunastu braciach. (5 – latki)
Drogą do lasu
idzie już czerwiec
z wiązanką chabrów
i dzbanem czernic.
Patrzy na łąkę
mokrą od rosy:
− Już czas najwyższy
na sianokosy.
R. pyta dziecko:
− Jak nazywa się nowy miesiąc?
− Co to są sianokosy?
− Jak wyglądają chabry?
− Wymień nazwy wszystkich miesięcy, zaczynając od czerwca.

• Karta pracy, cz. 4, s. 59. (5 – latki)
Rysowanie szlaczków po śladach, a potem – samodzielnie. Rysowanie rybek i fal po śladach. Kończenie rysowania rybek według wzoru. Kolorowanie ich.
• Karta pracy, cz. 2, nr 57. (4 – latki)
Dziecko: − słucha rymowanki i imion dzieci. − łączy obrazki dzieci z obrazkami sprzętów, z których korzystały podczas pobytu na placu zabaw.

Pozdrawiam
Agnieszka Śliwińska - Gabryś

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 27.05.2020 r. - DZIWNI GOŚCIE

 

1. Zabawy przy piosence Dziwni goście. (3, 4, 5-latki)

https://www.youtube.com/watch?v=Mq5LVKj8pXQ

 

I. Przyszła do mnie dziś pani Złość.

Krzyczy, że całego świata ma już dość!

Nogą głośno tupie i pięści pokazuje,

brzydkie miny stroi. O! O! O!

 

A za chwilę wszedł wielki Śmiech

i za brzuch się gruby trzyma, ech, ech, ech!

Tak się głośno śmieje, że łzy ze śmiechu leje,

i żartuje sobie: he, he, he!

 

Ref.: E e e emocje, tacy dziwni goście,

złoszczą, śmieszą, smucą, straszą nas.

Czy jest na to czas i pora, czy nie czas.

E e e emocje, czasem ich wyproście.

Bo i tak powrócą w inny czas,

jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz.

 

II. Potem Smutek wpadł, tutaj siadł,

łzy mu kapią z mokrych oczu: kap, kap, kap.

Nic go nie ucieszy i nikt go nie pocieszy.

Smutku, przestań płakać, tak, tak, tak!

 

A na koniec: ciach! Wskoczył Strach!

Trochę boi się wszystkiego, ach, ach, ach!

Wielkie zrobił oczy i jak tu nie podskoczy!

Idź już, Strachu, sobie: sio, sio, sio!

Ref.: E e e emocje…

 

• Utrwalanie piosenki Dziwni goście

• Śpiewanie indywidualne, wybranych fragmentów piosenki.

• Śpiewanie z różnym natężeniem głosu (głośno, cicho, szeptem).

 

• Ćwiczenia Słuchamy bębenka – rozwijanie sprawności ruchowej.

Dziecko porusza się zgodnie z rytmem wygrywanym na bębenku, reagując na ustalone sygnały:

– rytm ćwierćnut – maszeruje,

– mocne uderzenie – wykonuje przysiad,

– dwa uderzenia – robi dwa kroki w tył,

– szybkie, miarowe uderzenia – biega na palcach,

– mocne, miarowe uderzenia – maszeruje na piętach.

 

• Ćwiczenie oddechowe.

Dziecko maszeruje w rytmie kastanietów, w określonym kierunku. Kiedy usłyszy głośny

dźwięk instrumentu, odwraca się przodem do R. Nabiera powietrze nosem. Wypuszcza je, wypowiadając proponowaną przez R. głoskę lub sylabę: o, a, u, hi, au.

 

• Ćwiczenia Zaklaszcz tak jak ja – kształtujące poczucie rytmu, utrwalające rytm melodii piosenki.

Dziecko maszeruje w rytmie nagrania piosenki. Podczas przerwy w muzyce R. recytuje wybrany

fragment tekstu piosenki zgodnie z rytmem. Dziecko go powtarza: najpierw zbiorowo, a potem indywidualnie – klaszcząc, tupiąc.

 

• Zabawa z zastosowaniem piosenki Dziwni goście

Zwrotka I Dziecko:

Przyszła do mnie dziś pani Złość. wyciąga naprzemiennie zaciśnięte pieści,

Krzyczy, że całego świata ma już dość! wykonuje obrót wokół siebie, unosząc ręce

w górę, w dalszym ciągu zaciskając pięści,

Nogą głośno tupie i pięści pokazuje, wykonuje cztery tupnięcia, cztery ruchy naśladujące boksowanie,

brzydkie miny stroi. O! O! O! dziecko robi dziwne miny,

A za chwilę wszedł wielki Śmiech maszeruje w miejscu, na końcu drugiego taktu woła: ha, ha,

i za brzuch się gruby trzyma, przenosi ciężar z nogi lewej na prawą,

ech, ech, ech! jednocześnie wykonując obrót,

Tak się głośno śmieje,

że łzy ze śmiechu leje, grozi palcem, porusza głową twierdząco, przeciera oczy,

i żartuje sobie: he, he, he!

Refren: dziecko gra na dowolnych dostępnych instrumentach

E e e emocje, tacy dziwni goście, można je zastąpić przedmiotami codziennego użytku

złoszczą, śmieszą, smucą, straszą nas.

Czy jest na to czas i pora, czy jest czas.

E e e emocje, czasem ich wyproście.

Bo i tak powrócą w inny czas,

jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz.

II zwrotka i refren tak jak I zwrotka i refren.

 

• Zabawa Dziwne głosy – rozwijająca zdolność wyrażania emocji głosem.

 

 
Na początku zabawy R. ustala dla każdej twarzy na obrazku charakterystyczny głos.

− strach − prawdziwy krzyk,

− smutek − mruczenie, pociąganie nosem,

− radość – hi, hi, hi, ha, ha, ha, lub prawdziwy śmiech,

− złość – warczenie.

W rytmie nagrania piosenki dziecko maszeruje po okręgu. Podczas przerwy w nagraniu R. wskazuje wybrany przez siebie obrazek. Dzieci starają się wyrazić głosem emocje przedstawione na obrazku.

• Karty pracy, cz. 4, s. 56–57.(5- latki)

Patrzenie na obrazek. Opowiadanie, co się na nim dzieje. Odszukiwanie na dużym obrazku przedmiotów, roślin umieszczonych na dole kart.

 

• Karta pracy, cz. 4, s. 58. (5- latki)

Opowiadanie o tym, jak Olek i Ada obchodzili Dzień Dziecka. Układanie zdań o każdym obrazku. Pisanie samodzielnie lub przez N. imienia dziecka. Ozdabianie pola z imieniem.

 

2. Wykonanie pracy Pożegnalny obrazek dla przyjaciela. (4, 5-latki)

• Wypowiedzi dzieci na temat: Kogo nazywamy przyjacielem?

Dziecko podaje cechy przyjaciela, które R. zapisuje na kartonowym sercu.

Np.: dba o nas, jest pomocny, opiekuńczy, rozbawia nas, czujemy się przy nim bezpiecznie…

 

• Bezgłośne wymawianie imion swoich przyjaciół.

Dziecko wymawia kolejno imiona swoich przyjaciół, nie wydając głosu, a poruszając tylko wargami.

• Zapoznanie ze sposobem wykonania pracy

Dla dziecka: podstawa pudełka po czekoladkach, brystol, szary papier, kolorowy papier, nożyczki, klej.

Ramą obrazka jest podstawa pudełka po czekoladkach. W jej wnętrzu dziecko tworzy dowolną kompozycję, np. góry, jezioro, las, łąkę, miasto… Aby kompozycja była wypukła, część papierów potrzebnych do wykonania pracy dziecko może pognieść.

• Wykonanie pracy przez dziecko.

• Wręczenie pracy swojemu przyjacielowi.

 

• Karta pracy, cz. 2, nr 56. (4-latki)

Dziecko:

− ogląda obrazki i mówi o tym, co na nich widzi,

− mówi, w co ubrane są dzieci z różnych krajów,

− liczy palce, które pokazują dzieci,

− mówi, ile lat mają: Ada, Paloma, Diego i Kazuo,

R. kontynuuje rozmowę na temat obrazków.

− Jakie są dzieci na całym świecie?

− Co to znaczy, że dzieci na całym świecie są takie same?

− Co najbardziej dzieci lubią robić?

R. opowiada o krajach, z których pochodzą dzieci przedstawione na obrazkach. Przekazuje ciekawostki na temat kultury tych narodów.

 

Miłego dnia

Leokadia Dolega

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 26.05.2020 r. – CO JEST CIĘŻSZE, A CO LŻEJSZE

Zajęcia 1. (3, 4, 5 – latki)

• Zabawa: „Wyrażamy emocje” (instrumenty można zastąpić przedmiotami codziennego użytku).
R. czyta tekst Bożeny Formy:
Kiedy na niebie słoneczko świeci, cieszą się bardzo dorośli i dzieci.
R. zadaje pytanie.
− W jaki sposób można wyrazić emocje dorosłych i dzieci, o których jest mowa w wierszyku? R. tak kieruje wypowiedziami dziecka, żeby uzyskać odpowiedzi: poprzez śmiech, podskoki, klaskanie. Następnie dz. powtarza wspólnie z R. tekst. W rytmie wygrywanym na bębenku dz. klaszcze, podskakuje. Dz. recytuje z rodzicem:
Dzisiaj po niebie płyną czarne chmury, deszcz pada i każdy ma humor ponury. Dz. porusza się, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę; powtarza tekst znudzonym głosem, zgodnie z rytmem tamburynu.
Kiedy mam zły humor i kiedy mnie złość dopadnie, jestem niegrzeczny, choć dobrze wiem, że to bardzo nieładnie.
Dz. grozi palcem, recytując tekst oburzonym tonem, zgodnie z rytmem marakasu.
Kiedy dziecko się boi ciemności dookoła, wtedy mamę i tatę do siebie głośno woła.
Dz. robi przerażoną minę i recytuje tekst szeptem, zgodnie z rytmem drewienek.
Płaczę, kiedy jest mi smutno i wszystkiego dosyć mam, łzy mi płyną po policzkach i chcę zostać wtedy sam.
Dzieci powtarzają tekst płaczącym głosem, zgodnie z rytmem trójkąta.

• Co jest cięższe, a co lżejsze? (4, 5 – latek)
– zabawy z zastosowaniem wagi szalkowej.
• Zapoznanie z wagą szalkową. Dziecko ogląda wagę, nazywa jej części za R. W razie braku wagi rodzic może zbudować najprostszą wagę z wieszaka lub nieco trudniejszą.
https://www.youtube.com/watch?v=iRxZxr2_NOs

• Ćwiczenia z zastosowaniem wagi szalkowej.
R. przygotował klocki: drewniane, sześcienne i misia. R. mówi, że dziecko będzie porównywać wagę (masę) misia i klocków.
• Pierwsza sytuacja.
R. kładzie na lewej szalce misia, a na prawej – trzy klocki.
− Co jest cięższe? Po czym to poznałeś?
− Co jest lżejsze? Po czym to poznałeś?
• Druga sytuacja.
R. kładzie na lewej szalce misia, a na prawej – cztery klocki.
− Co jest cięższe? Co jest lżejsze?
− Po czym poznałeś, że cztery klocki ważą tyle co miś? (Ilość klocków musi być taka, aby ich masa równoważyła masę misia).
• Trzecia sytuacja.
R. kładzie na lewej szalce misia, a na prawej – pięć klocków.
− Co jest cięższe? Po czym to poznałeś?
− Co jest lżejsze? Po czym to poznałeś?
• Ćwiczenia w porównywaniu masy przedmiotów. Różne przedmioty, np.: klocki, piłeczki, lalki, misie, tworzywo przyrodnicze. Dziecko porównuje masę wybranych przedmiotów i określa, co jest cięższe, co jest lżejsze.
• Karta pracy, cz. 4, s. 55.(5- latki)
Kolorowanie w każdej parze cięższego przedmiotu. Kończenie rysowania wag według wzoru.
• Zabawa ruchowa Waga.(3, 4, 5 – latki)
Dziecko dobiera się w parę z rodzicem i stają naprzeciwko siebie. Podają sobie ręce i naprzemiennie wykonują przysiady.
Zajęcia 2. (3, 4, 5 – latki)
• Ćwiczenia gimnastyczne –
https://www.youtube.com/watch?v=S5TFdKc6TB4

https://www.youtube.com/watch?v=j4EiXelSTkI

• Słuchanie wiersza Ewy Małgorzaty Skorek Nazwy miesięcy( 5 – latki).
– utrwalanie nazw miesięcy. W miejscach oznaczonych * dziecko powtarza za R. – na jednym wydechu – nazwy miesięcy.
Jakie miesiące
w roku mamy?
Czy wszystkie nazwy
miesięcy znamy?
Komu nie sprawi
trudu zadanie,
niech rozpoczyna
ich wyliczanie.
Powietrza dużo
buzia nabiera
i na wydechu
nazwy wymienia:

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień. *
Jeśli za trudne
było zadanie,
ćwicz dalej z nami
to wyliczanie:
− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik*,
− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik*.

Miłego dnia
Agnieszka Śliwińska - Gabryś

Tematyka na cały tydzień:NIBY TACY SAMI, A JEDNAK INNI

 

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi –

grupa A w dniu 25.05.2020 r. - PIŁKA DLA WSZYSTKICH

 

1. Słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej Piłka dla wszystkich. (4, 5-latki)

rozwijanie mowy; kształtowanie postawy tolerancji w stosunku do dzieci niepełnosprawnych.

 

• Rozmowa na temat indywidualności dzieci.

R. podkreśla, że nie można kogoś nie lubić za wygląd lub sposób zachowania, mówienia.

R. mówi:

− Wszystkie dzieci lubią się bawić.

− Wszystkie dzieci chcą mieć koleżanki i kolegów.

− Wszystkie dzieci cieszą się, gdy jest im wesoło.

− Wszystkie dzieci płaczą, gdy jest im smutno.

 

• Karta pracy, cz. 4, s. 54. (5-latki)

Rysowanie siebie w swoim ulubionym ubraniu, ze swoją ulubioną zabawką. Kolorowanie ramki swoim ulubionym kolorem. Samodzielne pisanie swojego imienia (swoich imion) i nazwiska (lub z pomocą R.).

 

• Słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej Piłka dla wszystkich. Książka (s. 82–83, 5-latki)

Niepełnosprawny Franek z grupy Ady często śnił o tym, że gra w piłkę nożną. W snach nie siedział na wózku inwalidzkim, tylko biegał po boisku najszybciej z całej drużyny i strzelał najwięcej goli.

– Brawo, Franek! – krzyczeli kibice.

– To najlepszy zawodnik! – rozlegały się głosy.

Jednak gdy szczęśliwy i dumny Franek otwierał oczy, od razu uświadamiał sobie, że to był tylko sen, a on nigdy nie zostanie piłkarzem. Patrzył na swoje nogi, którymi nie mógł poruszać, i robiło mu się wtedy bardzo smutno. Ada przyjaźniła się z Frankiem i bardzo lubiła się z nim bawić. Pewnego dnia zauważyła, że chłopiec jest wyjątkowo radosny. Miał roześmiane oczy i wesoło pomachał do niej, gdy tylko pojawiła się w sali. Dziewczynka była ogromnie ciekawa, co jest tego przyczyną. Może dostał długo oczekiwany bilet do teatru? A może spełniło się jego marzenie o jeździe na koniu?

– Cześć! Nie uwierzysz, co się stało! – powiedział Franek, gdy Ada usiadła przy nim na dywanie.

– Opowiedz.

– W sobotę pojechałem z moim starszym kuzynem na mecz piłki nożnej. Grały drużyny z dwóch różnych szkół. Byłem bardzo blisko i mogłem obserwować każdy ruch zawodników!

– To świetnie. Ja nie przepadam za oglądaniem meczu, ale cieszę się, że ci się podobało – odpowiedziała Ada.

– Mój kuzyn podwiózł mnie do ławki, na której siedzieli zawodnicy rezerwowi. I całe szczęście, bo bramkarz skręcił nogę w kostce i trzeba go było zastąpić. Wyobraź sobie, że nagle ktoś kopnął piłkę, a ja ją złapałem!

– Ojej! Zostałeś bramkarzem?

– Nie. Po prostu piłka wypadła poza boisko i leciała prosto na mnie. Chwyciłem ją i rzuciłem z powrotem jednemu z napastników.

– Brawo!

– A wtedy on na mnie nakrzyczał…

– Jak to nakrzyczał? Powinien ci podziękować – zdziwiła się Ada.

– Niestety, nie. Powiedział, żebym się stamtąd wynosił, bo tylko przeszkadzam. A jego koledzy się śmiali i słyszałem, jak mówią o mnie „krasnal na wózku”.

– Prawdziwi sportowcy się tak nie zachowują! – zezłościła się Ada.

– Jeden z nich zaczął pokracznie chodzić i wskazywał na mnie palcem, a potem wszyscy śmiali się z moich butów. Chciałbym chodzić, nawet taki wykrzywiony, a ja przecież nie mogę chodzić wcale… Pomyślałem, że piłka jest nie dla mnie.

– Myślałam, że opowiesz mi o czymś wesołym. Jak cię zobaczyłam, wyglądałeś na szczęśliwego, a ta historia jest smutna – stwierdziła Ada.

– Bo jeszcze wszystkiego ci nie opowiedziałem! – uśmiechnął się Franek. – Potem wydarzyło się coś wspaniałego!

Ada była bardzo ciekawa, a Franek opowiadał dalej:

– Mój kuzyn bardzo się zdenerwował i zdecydował, że zabierze mnie z tego boiska, chociaż mecz rozgrywał się dalej. Kiedy odjeżdżałem, usłyszałem dźwięk gwizdka. Kapitan drużyny przerwał mecz i zwołał wszystkich zawodników. Nie słyszałem, co do nich mówił, ale po chwili dogonił nas, a za nim przybiegła reszta drużyny. Powiedział do mnie tak: „Jako kapitan Niebie104 skich chciałem cię przeprosić za zachowanie moich kolegów. Oni zresztą zrobią to sami”. I wtedy każdy z piłkarzy podszedł do mnie i podał mi rękę. Widziałem, że było im wstyd. Zapytali, jak mam na imię i co mi właściwie dolega.

– To dobrze, bo już chciałam się wybrać z Olkiem na to boisko i im dokopać! – powiedziała stanowczo Ada.

– Chciałaś ich zbić? – spytał zaskoczony Franek.

– Nie, dokopać im kilka goli. Jak się zdenerwuję, to potrafię kopnąć tak mocno jak stąd do Krakowa!

– To szkoda, że cię tam nie było – zaśmiał się chłopiec.

Franek opowiedział Adzie ciąg dalszy tej historii. Zawodnicy dowiedzieli się, że chłopiec doskonale zna zasady gry w piłkę nożną, bo razem z tatą ogląda każdy ważny mecz. Zaproponowali Frankowi, żeby został sędzią, dali mu gwizdek i posadzili na honorowym miejscu, z którego miał świetny widok na całe boisko. Od tej chwili chłopiec bacznie obserwował grę, dawał sygnały zawodnikom, a nawet zadecydował o jednym rzucie karnym. Okazało się, że jest bardzo dobrym i uważnym sędzią i nikt nie powiedział o nim „sędzia kalosz”, czyli taki, który się nie zna na grze i ciągle się myli.

– I wiesz, co mi powiedzieli na pożegnanie? – zakończył opowieść Franek. – Powiedzieli, że skoro mam niesprawne nogi i nie mogę grać w piłkę nożną, to przecież mam sprawne ręce i mogę grać w koszykówkę. Mój tata dowiedział się, kto prowadzi drużynę koszykarską dla zawodników na wózkach, i od jutra zaczynam treningi. A ja myślałem, że piłka jest nie dla mnie.

– Piłka jest dla wszystkich! – powiedziała Ada. – Zobaczysz, kiedyś przyjdę na mecz koszykówki.

Ty będziesz najlepszym koszykarzem, a ja będę piszczała najgłośniej ze wszystkich kibiców.

 

• Rozmowa na temat opowiadania.

− Co śniło się Frankowi?

− O czym opowiadał Adzie?

− Jak zachowywali się chłopcy?

− Co zrobił ich kapitan?

− Kim został Franek na meczu?

− Co powiedzieli chłopcy Frankowi na pożegnanie?

− Co będzie ćwiczył Franek?

− Jak oceniacie zachowanie chłopców na początku, a jak potem, po rozmowie z kapitanem?

 

• Wyjaśnienie pojęcia tolerancja.

Tolerancja oznacza cierpliwość i wyrozumiałość dla odmienności. Jest poszanowaniem cudzych uczuć, poglądów, upodobań, wierzeń, obyczajów i postępowania, choćby były całkowicie odmienne od własnych albo zupełnie z nimi sprzeczne. Współcześnie rozumiana tolerancja to szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli i opinii oraz sposobu życia.

Rodzic pyta:

− Czy chłopcy byli tolerancyjni?

− Czy znacie inne przypadki braku tolerancji? (Wyśmiewanie się z ludzi o innym kolorze skóry, innego wyznania…).

− Czy należy wyśmiewać się z kogoś, dlatego że jest gruby, jeździ na wózku…?

 

• Zabawa orientacyjno-porządkowaDzieci – na spacer. Dzieci – do domu.

Dziecko rozkłada na dywanie kółka do sersa. To będą jego domy. Na hasło: Dzieci – na spacer – biega swobodnie, a na zawołanie: Dzieci – do domu – jak najszybciej i jak najciszej zajmuje miejsce w swoim domu, przybierając pozycję określoną przez R., np. siadając skrzyżnie. Po pewnej chwili, gdy R. ponownie woła: Dzieci – na spacer, dziecko wybiega ze swojego domu i w zależności od tego, jakie polecenie wydał R., podskakuje, chodzi na czworakach, itd.

2. Wykonanie pracy plastycznejDzieci z całego świata.

• Oglądanie zdjęć przedstawiających dzieci z różnych kontynentów.

https://kolemsietoczy.pl/fotografie-dzieci-ze-100-krajow-swiata-dzien-dziecka/

Dziecko ogląda zdjęcia, wymienia różnice między przedstawionymi na nich dziećmi (kolor skóry, kształt oczu itd.).

 

• Zabawa uwrażliwiająca zmysł dotyku – Badamy swoją twarz.

Dziecko za pomocą dotyku bada kształt swojej głowy, wypukłość nosa, uszu i policzków, ułożenie brwi itp.

− Jaki kształt ma głowa?

− Jakie są twoje włosy? (Proste, kręcone, miękkie…).

− Wymień części twarzy.

− Popatrz na kolegę. Czy jest taki sam jak ty? Czy ma taki sam kolor oczu i włosów?

 

• Zapoznanie ze sposobem wykonania pracy plastycznej Dzieci z całego świata. (4, 5-latki)

Dla dziecka: kartka z narysowanymi kołami (o średnicy 15 cm), kwadraty (o boku długości 20 cm), wycięte z szarego papieru pakowego, klej, nożyczki, kredki.

• Wycinanie kół.

• Rysowanie na kołach oczu, nosa, ust (kształt jest uzależniony od koloru koła).

• Przyklejanie kół na kwadracie z szarego papieru.

• Dorysowywanie włosów w taki sposób, aby zarysować kredkami linię łączącą koło z papierem.

• Wycinanie narysowanej głowy.

• Wykonanie pracy przez dziecko.

• Układanie na kartonie kompozycji z głów, tworzącej zbiorowy portret dzieci.

R. wspólnie z dzieckiem układa na kartonie narysowane i wycięte głowy, a następnie dziecko je przykleja. Na kartonie powinny się znaleźć głowy w różnych kolorach (białe, czarne, żółte).

 

• Ćwiczenia: oddechowe, artykulacyjne i słuchowe, na podstawie wiersza Ewy Małgorzaty

Skorek Dni tygodnia.

Jakie nazwy dni

tygodnia znamy?

Czy wszystkie nazwy

dni pamiętamy?

Jeśli ktoś lubi

takie zadania,

niech się zabiera

do wyliczania.

Powietrza dużo

buzią nabiera

i na wydechu

niech dni wymienia:

− poniedziałek, wtorek, środa, czwartek, piątek, sobota, niedziela.*

Jeśli za trudne

było zadanie,

ćwicz dalej z nami

to wyliczanie.

− Poniedziałek, wtorek, środa, czwartek,

piątek, sobota, niedziela.*

W miejscach oznaczonych * dziecko powtarza za R. – na jednym wydechu – nazwy dni

tygodnia.

• Ćwiczenia ruchowe – naśladowanie chodzenia po różnym podłożu i w różnych warunkach.

Dziecko naśladuje chodzenie, Np.

− po piasku,

− po kamieniach,

− gdy wieje mocny wiatr,

− przez rwący strumyk,

− po głębokim śniegu…

 

Pozdrawiam:)

Leokadia Dolega

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 22.05.2020 r. - FESTYN

 

1. Słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej Festyn.

• Rozmowa na temat festynu.

− Co to jest festyn?

− Z jakiej okazji organizuje się festyn?

 

• Słuchanie opowiadania.

Książka (s. 78–81) dla 5-latków.

Na rodzinny festyn do przedszkola Ady przyszło wiele rodzin, między innymi mama i tata Ady oraz Olek. „Święto rodziców” okazało się dobrym pomysłem i okazją do wspólnej zabawy. Całe przedszkole było udekorowane obrazkami namalowanymi przez dzieci oraz kwiatami. W ogródku postawiono dodatkowe ławki, leżaki i miękkie pufy do siedzenia. Dzieci wymyśliły wiele śmiesznych konkurencji, w których brali udział dorośli. Zaczęło się od zagadek, potem były zawody w podrzucaniu piłki głową, co okazało się ulubionym zajęciem niektórych tatusiów. Przedszkolaki zorganizowały pokaz puszczania baniek mydlanych, które wirowały w powietrzu, mieniąc się wszystkimi kolorami tęczy. Najwięcej śmiechu wywołała ogromna bańka, która osiadła na nosie jednego z rodziców – minęło sporo czasu, zanim pękła! Tata Ady i Olka wygrał konkurs w skakaniu na jednej nodze dookoła karuzeli i chociaż w trakcie spadł mu lewy but, nie poddawał się do końca.

– Brawo! – krzyczała Ada.

– Tato! Tato! – dopingował Olek.

Następnie odbył się konkurs drużynowy z udziałem dorosłych i dzieci. Liczyły się zręczność i refleks. Każdy rodzic otrzymał plastikową butelkę, a zadaniem dzieci było jak najszybsze napełnienie jej wodą i zakręcenie. Ach, ile było przy tym radości! Wszyscy się nawzajem pooblewali, jakby to był śmigus-dyngus. Na szczęście pogoda była wspaniała i słońce szybko wysuszyło zmoczone ubrania. Mama Ady i Olka zajęła pierwsze miejsce w konkursie nadmuchiwania balonów. W ciągu minuty nadmuchała aż trzy i nawet zdążyła je zawiązać na supeł. Nagle rozległo się potężne trrrach! To jeden z balonów pękł i wystraszył siedzące na dachu gołębie.

– Myślałem, że wystrzeliłaś z armaty! – zażartował tata.

– To dlatego, że kiedyś grałam na trąbce i mam silne płuca – wyjaśniła mama.

Później odbył się konkurs na rodzinne śpiewanie piosenek. Och! Nie każdy potrafi śpiewać. Niektórzy bardzo fałszowali, ale zupełnie się tym nie przejmowali. Przecież wcale nie trzeba być najlepszym we wszystkim. Najważniejsze to umieć się śmiać nawet z samego siebie. Jednak najwięcej radości wywołały wyścigi z surowym jajkiem trzymanym na łyżce. Dorośli starali się zachować równowagę w czasie biegu, a dzieci piszczały z emocji! Bum! Jajko już leżało na ziemi. Bach! Drugie jajko wylądowało na bucie jednego z ojców.

– Cały trawnik zamienił się w jajecznicę! – zachichotał Olek.

– To są jajka sadzone – stwierdziła Ada.

Zwycięzcy w różnych konkurencjach otrzymali nagrody zrobione przez dzieci: papierowe sowy z przyklejonymi ruchomymi oczami, świeczki ozdobione suszonymi kwiatkami lub muszelkami, kamienie pomalowane jak biedronki i zakładki do książek. Każdy, kto zgłodniał, mógł się poczęstować pysznym ciastem i owocami, ale najsmaczniejsze okazały się owsiane ciasteczka, które przedszkolaki upiekły razem z paniami kucharkami. Na zakończenie rodzinnego festynu dzieci przygotowały część artystyczną, a Ada wyrecytowała wierszyk:

Gdy na Księżyc się wybiorę,

to spakuję do walizki

moją mamę oraz tatę,

bo nie mogę zabrać wszystkich.

Z mamą będę liczyć gwiazdy

i rysować złote słońce,

z tatą zrobię prawo jazdy

na talerze latające.

Na Księżycu dom postawię

i dla mamy kwiat w ogrodzie,

tacie gwiezdną dam golarkę,

by się mógł ogolić co dzień.

Więc, gdy lecieć chcesz w nieznane,

zabierz tatę oraz mamę!

Ada otrzymała wielkie brawa, a potem rozpoczęła się loteria. W losowaniu nagrody głównej wzięli udział wszyscy zaproszeni goście. Każdy chciał wygrać, ale przecież to niemożliwe, żeby wygrali wszyscy. Dzieci trzymały kciuki i czekały, aż pani dyrektor odczyta zwycięski numer.

– Wygrywa los z numerem 1865!

– Hura! To nasz! – krzyknął uradowany Olek.

– Mamy szczęście! – pisnęła Ada.

Nagrodą główną były bilety do teatru dla całej rodziny. Pozostali uczestnicy wylosowali nagrody pocieszenia w postaci książek.

– Trzeba to uczcić! – zaproponowała mama.

– Tylko nie każcie mi już dzisiaj skakać na jednej nodze! – zaśmiał się tata.

Tego dnia Ada i Olek byli bardzo dumni ze swoich rodziców. Chociaż są dorośli, mają wspaniałe poczucie humoru i można się z nimi świetnie bawić.

 

• Rozmowa na temat opowiadania.

− Z jakiej okazji odbywał się festyn w przedszkolu Ady?

− Kto z rodziny Ady przybył na festyn?

− Jaki konkurs wygrał tata Olka i Ady?

− Na czym polegał konkurs drużynowy – dorośli z dziećmi?

− W jakim konkursie mama Olka i Ady zajęła pierwsze miejsce?

− Jakie inne konkursy odbyły się jeszcze podczas festynu?

− Jakie nagrody przygotowały dzieci?

− Czym częstowali się goście?

− O kim Ada recytowała wiersz?

− Czym zakończył się festyn?

 

• Karta pracy, cz. 4, s. 53.(5-latki)

Rysowanie szlaczków po śladzie, a potem – samodzielnie. Rysowanie po śladach rysunków.

Kolorowanie rysunków dużych misiów na brązowo, a małych misiów – na różowo.

 

2. W co się bawić z mamą, z tatą? – rozmowa na podstawie obrazków.

• Karta pracy, cz. 2, nr 55. (4-latki)

Dziecko:

− ogląda obrazki,

− mówi, co robią Olek i Ada z rodzicami,

− opowiada, jak spędzają wspólne chwile z rodziną.

 

• Wykonanie plakatu. Burza mózgów na temat: W co się bawię z mamą, a w co z tatą?

- W co jeszcze można bawić się z mamą, a w co z tatą? Dziecko wypowiada się.

R. spisuje pomysły na dużym kartonie z naklejonymi postaciami kobiety, mężczyzny i dziecka.

 

• Zabawa ruchowa Wspólne zabawy.

R. włącza nagranie spokojnej melodii. Dziecko wykonuje własne improwizacje taneczne. Na przerwę w muzyce tworzą kilkuosobowe rodziny – rodziców i dzieci, które się ze sobą bawią – stają w kółeczkach i krążą po kole.

 

• Karta pracy, cz. 2, nr 55.(4-latki)

Dziecko:

− kończy kolorować rysunki serc według wzoru (rytmu) z poprzedniej karty

 

• Masażyk – według Bożeny Formy.

Dziecko swobodnie sięga dłońmi do pleców rodzica siedzącego z przodu.

Dziecko:

Wędruję z mamusią hen leśną dróżką – rysują palcami wskazującymi ścieżkę od góry do dołu pleców,

przez góry wysokie i łąki, rysują góry, wykonują ruchy koliste, pocierając dłońmi o plecy,

dla nas wesoło wietrzyk powiewa, delikatnie uderzają w plecy pięściami obu rąk,

a w górze śpiewają skowronki. uderzają delikatnie opuszkami palców w górną część pleców,

Zza chmury nagle spogląda słońce, rysują słońce,

ciepłe wysyła promienie, mocno pocierają rozwartymi dłońmi o plecy,

zbieramy kwiaty, pięknie pachnące rysują kontury kwiatów, naśladują ich wąchanie,

zbliżając dłonie do nosa,

stokrotki, rumianki, złocienie. rysują linie faliste w dowolnych kierunkach,

Potem leżymy sobie na trawie delikatnie przykładają policzek do pleców kolegi,

i w niebo spoglądamy, przesuwają dłoń od dołu do góry pleców,

najcudowniejsze są takie chwile, dmuchają we włosy kolegi,

bo mamę mocno kochamy. rysują na plecach serduszko.

 

Pozdrawiam

Leokadia Dolega

Scenariusz do realizacji podstawy programowej z dziećmi przedszkolnymi – grupa A w dniu 21.05.2020 r. – WOKÓŁ MAMY I TATY

 

Zajęcie 1. (5 – latki)
Wokół mamy i taty – ćwiczenia i zabawy.
• Dziecko układa zdania o mamie, tacie lub o obojgu rodzicach. R. zapisuje wybrane zdania na kartonowych czerwonych sercach. Serca posłużą jako pamiątka od dziecka dla rodziców.
• Liczenie słów w zdaniach. R. odczytuje zdania z serc, a dziecko liczy w nich słowa i podaje ich liczbę. Np.: Mama to mój największy skarb. (5) Niech tata żyje sto lat! (5) Życzę mamie i tacie, aby byli zdrowi, szczęśliwi. (8) Mamo, tato kocham was. (4)
•Dzieci dzielą nazwy na sylaby. Przykładowe wyrazy: róża, czekolada, tort, kot, obrazek, wazon, kawa, korale, irys, gerbera, pudełko…
• Podawanie rymów do słów: mama, tata. Mama – rama, gama, tama, dama, lama… Tata – wata, data, chata, łata, mata…
• Zabawa Czy znam imię mamy i taty? Dziecko podaje imiona rodziców, dzieli je na sylaby. Określa pierwsze i ostatnie głoski w ich imionach.

 Śpiewanie piosenki Mój tata. (3, 4, 5 – latki)
https://www.youtube.com/watch?v=gf0NbCPJIrQ

Zajęcie 2. (3, 4, 5 – latki)
Obrazek z konwaliami dla taty i mamy.
• Rozwiązanie zagadki o konwalii.
Dobrze ją znamy z prześlicznej woni,
kwitnie dzwonkami, ale nie dzwoni (konwalia).

• Oglądanie i wąchanie bukiecika konwalii ogrodowych (lub leśnych).
• Rozmowa na temat konwalii. R. pyta:
− Jak wygląda roślina?
− Ile dzwonków jest na jednej łodyżce?
− Gdzie rosną konwalie?
− Czy można je zrywać?

Konwalia majowa jest rośliną leczniczą i ozdobną, nie jest już rośliną chronioną. Występuje często w lasach niemal całej Polski, ale można ją również hodować. Jej głównym walorem są niewielkie kwiaty o charakterystycznym zapachu i dzwonkowatym kształcie. Konwalia jest bardzo trująca, połknięcie kilku jagód może spowodować śmierć dziecka.
• Wykonanie popcornowych konwalii, porządkowanie miejsc pracy.
• Wręczanie obrazka rodzicom.

• Rozmowa na temat słowa serce. (4, 5 – latki)
Wycięty z czerwonego kartonu kształt ludzkiego serca. R. pokazuje dziecku serduszko wycięte z czerwonego kartonu i pyta:
− Z czym ci się kojarzy ten kształt?
− Czym jest serce? Serce jest mięśniem wielkości pięści. Jego szersza część skierowana jest ku górze, węższa ku dołowi. Dzięki sercu w naszym ciele może krążyć krew.
− Do czego ludziom potrzebne jest serce?
− Czy tylko ludzie mają serca?
− Czy znacie jakieś przysłowia o sercu? Np.:
Co w sercu to na języku.
Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.
Serce nie sługa, nie zna co to pany.

Karta pracy, cz. 4, s. 51. (5 – latki)
Odwzorowanie kwiatków dla mamy. Rysowanie po śladach rysunków róż.
• Karta pracy, cz. 4, s. 52. Oglądanie obrazków. Odszukiwanie i zaznaczanie 10 różnic miedzy nimi.

Karta pracy, cz. 2, nr 54. (4 – latki)
Dziecko: − rysuje w ramkach prezenty, jakie chciałoby wręczyć rodzicom (w niebieskiej ramce – prezent dla taty, a w czerwonej – dla mamy), − odczytuje wyrazy zapisane na bilecikach (z pomocą R.), − dotykają palcem kolejnych obrazków serc i nazywają ich kolory.

Pozdrawiam Agnieszka Śliwińska - Gabryś